Често разговарам со
тебе и со себе и често
се правам глува
кога ќе ми се обрати светот.
Често разговарам
ретко говорам во зборови
некогаш слатки и плодни
другпат со јарост полни
подраги ми се во запис престорени
сите засебно раскажани.
Често разговарам со
старите слики и ѕидини
ги впивам нивните сочни спомени
сокриени во камените темели.
И лицата на сликарот и сликата
тогаш јасно разговараат пред мене.
Често разговарам
прашално со водата
барајќи ѝ да ме вдоми
во својте солени одаи
а таа често ми враќа -
вивнувајќи ме во воздух.
Така јас сум само раскажувач
на љубовта помеѓу неа и небото
на која силно
И љубомори Земјата.
А, ова го знам од
тајниот шепот на тревките
вознемирени од нејзиното
силно треперење.
И брмчам и зујам со инсектите,
цветам со цвеќето
и вијам со грабливците
додека страшливо
воздивнувам со пленот.
И така често разговарам
во тишина со животот
и тој тивко разговара со мене.
И затоа кога му се
обраќам на твоето тело
тоа неосетно,
ненамерно
и суптилно
станува само уште едно
обраќање кон твојата душа.
И ме прашуваш:
Зошто си замислена?
А, јас ти одговарам:
Само се сетив на нашиот
последен разговор.
Во денешното издание на ß-поезија, ви ја претставуваме Георгина Петреска. За нејзе поезијата претставува чин на преобразба, кој и нуди можност да ја задржи својата непостојаност.
Comments