Додола
„додолица бога моли,
ој додоле, мили боже,
дај ни, боже, ситна роса, да нароси цело поле“...
Постоеше еднаш додола:
накитена даб, липа, бозел.
Го молеше Бога за роса,
оној што на небо се вознел.
Се сожали на суша бедна
и в поле им пушти роса Тој,
на тој народ за вода страден,
за јачмен и уров неспокој.
А постои сега додола,
нагиздена зло, гнев, неукост.
Таа не моли Бога за роса,
а талка низ својата плиткост.
Жален овој е народ сушен,
а нема да го жали кој.
Јарост тлее за пакост гладен,
за век и векови беспокој.
... ... ...
Врати се додоло, попрскај
со роса надеж – ти додоло:
за едно наросено Утре!
Милена Неделковска е ученичка во втора година во гимназијата „Орце Николов“, живее во Скопје, а доаѓа од Прилеп. Сака музика, клавир и пеење, сака да пишува поезија и есеи и е редовен посетител на книжевните и културните настани во градов!
Commentaires